Struktura polskiej elektroenergetyki jest oparta na paliwach kopalnych (węglu kamiennym i brunatnym). Elektrownie bazujące na węglu produkują większość polskiej energii, z czego ponad 35% te spalające węgiel brunatny, podczas gdy hydroelektrownie jedynie 3%. Niewielki jest udział elektrowni bazujących na oleju opałowym, a nie posiadamy żadnej elektrowni jądrowej, chociaż istniały plany budowy takowej w Żarnowcu.
Rozmieszczenie produkcji energii elektrycznej jest w Polsce nierównomierne i nie pokrywa się z zapotrzebowaniem na nią. Polska centralna odznacza się nadmiarem (od czasów uruchomienia elektrowni „Bełchatów”) produkcji, podczas gdy część północno-środkowa i północno-wschodnia niedoborem.
W zależności od zużywanego surowca różne są przesłanki lokalizacyjne dla elektrowni. I tak elektrownie spalające węgiel brunatny zlokalizowane są w sąsiedztwie kopalń wydobywających surowiec, jako że z powodu jego niskiej kaloryczności (1800-2200 kcal) nieopłacalny jest jego transport na duże odległości. Jego niska kaloryczność powoduje również, że opłacalna jest budowa jedynie dużych obiektów – elektrownie spalające węgiel brunatny należą do największych w Polsce: elektrownia „Bełchatów” moc 4320 MW, „Turów” 2000 MW i kompleks elektrowni w rejonie Konin-Turka o łącznej mocy 2700 MW. W przypadku elektrowni bazujących na węglu kamiennym powiązanie z miejscem pozyskiwania surowca nie jest już tak silne – opłacalna jest budowa elektrowni z dala od kopalń pod warunkiem, że spalają one węgiel wyżej kaloryczny.
Umożliwiło to powstanie takich obiektów jak elektrownia „Kozienice” (moc 2600 MW) i „Połaniec” nad Wisłą, „Dolna Odra” na Odrze i „Ostrołęka” nad Narwią. W przypadku tak dużych obiektów istotne znaczenie miała również lokalizacja nad rzeką o dużym przepływie, jako że zużywają one duże ilości wody do celów chłodniczych. Nie bez znaczenia były zapotrzebowanie lokalnych rynków i fakt że przesył energii na duże odległości łączy się z dużymi jej stratami.
Najwięcej elektrowni bazujących na węglu kamiennym zlokalizowanych jest w woj. śląskim o łącznej mocy stanowiącej 20% mocy wszystkich krajowych elektrowni. Wpłynęły na to dogodne warunki zaopatrzenia w surowiec oraz duży popyt na energię elektryczną ze strony licznych zakładów przemysłowych GOP-u i nie tylko. Takie były przesłanki budowy elektrowni „Opole” w woj. opolskim o mocy 1400 MW.
Hydroenergetyka ma niewielki udział w produkcji energii, ponieważ brak jest dogodnych warunków do budowy hydroelektrowni. Z pośród występujących w Polsce dwie („Żarnowiec” w woj. pomorskim i „Porąbka-Żary” na Sole) mają moc 500 MW, a trzy: „Solina” na Sanie, „Włocławek” na Wiśle i „Żydowo” w woj. zachodniopomorskim moc powyżej 100 MW. Elektrownie „Żarnowiec”, „Porąbka-Żary” i „Żydowo” to elektrownie szczytowo-pompowe o dwóch zbiornikach, dolnym i górnym, które produkują energię jedynie w okresie zwiększonego poboru (np. szczyt poranny i popołudniowo-wieczorny). W pozostałym czasie przepompowują wodę ze zbiornika dolnego do górnego.
Rozmieszczenie produkcji energii elektrycznej jest w Polsce nierównomierne i nie pokrywa się z zapotrzebowaniem na nią. Polska centralna odznacza się nadmiarem (od czasów uruchomienia elektrowni „Bełchatów”) produkcji, podczas gdy część północno-środkowa i północno-wschodnia niedoborem.
W zależności od zużywanego surowca różne są przesłanki lokalizacyjne dla elektrowni. I tak elektrownie spalające węgiel brunatny zlokalizowane są w sąsiedztwie kopalń wydobywających surowiec, jako że z powodu jego niskiej kaloryczności (1800-2200 kcal) nieopłacalny jest jego transport na duże odległości. Jego niska kaloryczność powoduje również, że opłacalna jest budowa jedynie dużych obiektów – elektrownie spalające węgiel brunatny należą do największych w Polsce: elektrownia „Bełchatów” moc 4320 MW, „Turów” 2000 MW i kompleks elektrowni w rejonie Konin-Turka o łącznej mocy 2700 MW. W przypadku elektrowni bazujących na węglu kamiennym powiązanie z miejscem pozyskiwania surowca nie jest już tak silne – opłacalna jest budowa elektrowni z dala od kopalń pod warunkiem, że spalają one węgiel wyżej kaloryczny.
Umożliwiło to powstanie takich obiektów jak elektrownia „Kozienice” (moc 2600 MW) i „Połaniec” nad Wisłą, „Dolna Odra” na Odrze i „Ostrołęka” nad Narwią. W przypadku tak dużych obiektów istotne znaczenie miała również lokalizacja nad rzeką o dużym przepływie, jako że zużywają one duże ilości wody do celów chłodniczych. Nie bez znaczenia były zapotrzebowanie lokalnych rynków i fakt że przesył energii na duże odległości łączy się z dużymi jej stratami.
Najwięcej elektrowni bazujących na węglu kamiennym zlokalizowanych jest w woj. śląskim o łącznej mocy stanowiącej 20% mocy wszystkich krajowych elektrowni. Wpłynęły na to dogodne warunki zaopatrzenia w surowiec oraz duży popyt na energię elektryczną ze strony licznych zakładów przemysłowych GOP-u i nie tylko. Takie były przesłanki budowy elektrowni „Opole” w woj. opolskim o mocy 1400 MW.
Hydroenergetyka ma niewielki udział w produkcji energii, ponieważ brak jest dogodnych warunków do budowy hydroelektrowni. Z pośród występujących w Polsce dwie („Żarnowiec” w woj. pomorskim i „Porąbka-Żary” na Sole) mają moc 500 MW, a trzy: „Solina” na Sanie, „Włocławek” na Wiśle i „Żydowo” w woj. zachodniopomorskim moc powyżej 100 MW. Elektrownie „Żarnowiec”, „Porąbka-Żary” i „Żydowo” to elektrownie szczytowo-pompowe o dwóch zbiornikach, dolnym i górnym, które produkują energię jedynie w okresie zwiększonego poboru (np. szczyt poranny i popołudniowo-wieczorny). W pozostałym czasie przepompowują wodę ze zbiornika dolnego do górnego.
Elektrownie te maja charakter pomocniczy i awaryjny (na wypadek zatrzymania dostaw energii z innych elektrowni).
