Wyrabia się z niej: eter naftowy, paliwa dla pojazdów spalinowych, naftę, oleje mineralne, smary, leki, mazut oraz surowce dla przemysłu chemicznego, np. benzen, toluen, ksyleny (hydrokraking, kraking, reforming katalityczny).
Ropa naftowa jest jednym z najważniejszych artykułów w handlu, a duże koncerny walczą miedzy sobą o panowanie na rynku. Ropa naftowa jest kartą przetargową w konfliktach międzynarodowych.
Najważniejsze rejony zasobne:
- Bliski Wschód 65% - Zatoka Perska - Arabia Saudyjska (to 15% św. zasobów), Iran, - Irak, Kuwejt, Zjednoczone Emiraty Arabskie
- Ameryki 17%
- Afryka i Azja (bez B.W.) 10%
- Europa 8%
Główne rejony wydobycia ropy naftowej:
Azja → zagł. Zachodniosyberyjskie – Rosja
-zagł. Wołżańskouralskie ( tzw. II Baku) – Rosja
-rejon Morza Kaspijskiego – Kazachstan, Turkmenistan, Azerbejdżan (Baku)
-rejon pn.-zach. Karamay – Chiny
-Jawa, Sumatra, Borneo – Indonezja
-rejon Zatoki Perskiej – Kuwejt, Irak, Iran, Zjednoczone Emiraty Arabskie
Europa → szelf Morza Północnego – Norwegia, Wielka Brytania
Afryka → pn. część kontynentu
- Zaltan – Libia
- zagłębie Hasimasud – Algieria
- delta Nilu – Egipt
- delta Nigeru – Nigeria
- zagłębie Kabinda – Angola
- Ameryka N → USA: Texas, Luizjana, Oklahoma, Kansas, Nowy Meksyk, Kalifornia (na wyczerpaniu),
- Alaska
- złoża podmorskie w Zat. Meksykańskiej
- prowincja Albrehta – Kanada
- prowincja Chapas – Meksyk
- płw. Jukatan
Ameryka S → nad jeziorem Maracaibo – Wenezuela
- Delta Orinoko – Wenezuela
- Przypuszcza się że duże złoża ma Amazonia
Głównymi eksporterami są kraje "producenci" z wyjątkiem USA.
Główni importerzy to:
- Stany Zjednoczone
- Japonia
- Francja
- Niemcy
- Włochy
OPEC, Organization of the Petroleum Exporting Countries, Organizacja Państw Eksporterów Ropy Naftowej, organizacja założona w 1960 na konferencji w Bagdadzie zwołanej w następstwie obniżenia cen ropy naftowej przez międzynarodowe spółki naftowe. Głównym jej celem jest dążenie do kontroli cen ropy.
W konferencji wzięli udział przedstawiciele:
- Arabii Saudyjskiej
- Kuwejtu
- Iraku,
- Iranu
- Wenezueli
Formalnie początkiem działania OPEC była konferencja w Caracas w styczniu 1961, kiedy to uchwalono statut.
Do państw założycieli dołączyły później:
- Katar (1961)
- Indonezja
- Libia (1962)
- Zjednoczone Emiraty Arabskie (1967)
- Algieria (1969)
- Nigeria (1971)
- Ekwador (1973)
- Gabon (1975)
Kraje te dostarczają obecnie ponad 30% produkcji ropy naftowej, a na ich terytorium znajduje się ok. 75% rozpoznanych zasobów tego bogactwa naturalnego na Ziemi.
Siedzibą OPEC jest Wiedeń, najwyższym organem Konferencja, wykonawczym - Rada Gubernatorów wraz z Komisją Ekonomiczną i Sekretariatem. Działalność OPEC dotyczy wszystkich aspektów rynku, takich jak ceny, opłaty eksploatacyjne, limity wydobycia i zyski. Jej celem jest ujednolicenie polityki w dziedzinie produkcji i zbytu ropy naftowej.
Ma ona także zabezpieczać interesy producentów. Prowadzi badania w zakresie wykorzystania energii i perspektyw przemysłu petrochemicznego.
W wyniku kryzysu naftowego w latach 1973-1974 pozycja organizacji ogromnie wzrosła. W 1973 podwyższano wielokrotnie cenę ropy, a państwa członkowskie osiągnęły ogromne dochody stawiające je w rzędzie najbogatszych na świecie. Skutkiem tego był gwałtowny wzrost kosztów utrzymania w wysoko rozwiniętych państwach zachodnich i polityka oszczędnościowa w tych państwach.
Złagodzeniem sytuacji był fakt, że poza organizacją pozostawał jeden z największych producentów ropy - Meksyk.
Spadek znaczenia OPEC wynikał także z konfliktów wojennych pomiędzy państwami członkowskimi (wojna iracko-irańska, wojna w Zatoce Perskiej).
Ropa naftowa jest jednym z najważniejszych artykułów w handlu, a duże koncerny walczą miedzy sobą o panowanie na rynku. Ropa naftowa jest kartą przetargową w konfliktach międzynarodowych.
Najważniejsze rejony zasobne:
- Bliski Wschód 65% - Zatoka Perska - Arabia Saudyjska (to 15% św. zasobów), Iran, - Irak, Kuwejt, Zjednoczone Emiraty Arabskie
- Ameryki 17%
- Afryka i Azja (bez B.W.) 10%
- Europa 8%
Główne rejony wydobycia ropy naftowej:
Azja → zagł. Zachodniosyberyjskie – Rosja
-zagł. Wołżańskouralskie ( tzw. II Baku) – Rosja
-rejon Morza Kaspijskiego – Kazachstan, Turkmenistan, Azerbejdżan (Baku)
-rejon pn.-zach. Karamay – Chiny
-Jawa, Sumatra, Borneo – Indonezja
-rejon Zatoki Perskiej – Kuwejt, Irak, Iran, Zjednoczone Emiraty Arabskie
Europa → szelf Morza Północnego – Norwegia, Wielka Brytania
Afryka → pn. część kontynentu
- Zaltan – Libia
- zagłębie Hasimasud – Algieria
- delta Nilu – Egipt
- delta Nigeru – Nigeria
- zagłębie Kabinda – Angola
- Ameryka N → USA: Texas, Luizjana, Oklahoma, Kansas, Nowy Meksyk, Kalifornia (na wyczerpaniu),
- Alaska
- złoża podmorskie w Zat. Meksykańskiej
- prowincja Albrehta – Kanada
- prowincja Chapas – Meksyk
- płw. Jukatan
Ameryka S → nad jeziorem Maracaibo – Wenezuela
- Delta Orinoko – Wenezuela
- Przypuszcza się że duże złoża ma Amazonia
Głównymi eksporterami są kraje "producenci" z wyjątkiem USA.
Główni importerzy to:
- Stany Zjednoczone
- Japonia
- Francja
- Niemcy
- Włochy
OPEC, Organization of the Petroleum Exporting Countries, Organizacja Państw Eksporterów Ropy Naftowej, organizacja założona w 1960 na konferencji w Bagdadzie zwołanej w następstwie obniżenia cen ropy naftowej przez międzynarodowe spółki naftowe. Głównym jej celem jest dążenie do kontroli cen ropy.
W konferencji wzięli udział przedstawiciele:
- Arabii Saudyjskiej
- Kuwejtu
- Iraku,
- Iranu
- Wenezueli
Formalnie początkiem działania OPEC była konferencja w Caracas w styczniu 1961, kiedy to uchwalono statut.
Do państw założycieli dołączyły później:
- Katar (1961)
- Indonezja
- Libia (1962)
- Zjednoczone Emiraty Arabskie (1967)
- Algieria (1969)
- Nigeria (1971)
- Ekwador (1973)
- Gabon (1975)
Kraje te dostarczają obecnie ponad 30% produkcji ropy naftowej, a na ich terytorium znajduje się ok. 75% rozpoznanych zasobów tego bogactwa naturalnego na Ziemi.
Siedzibą OPEC jest Wiedeń, najwyższym organem Konferencja, wykonawczym - Rada Gubernatorów wraz z Komisją Ekonomiczną i Sekretariatem. Działalność OPEC dotyczy wszystkich aspektów rynku, takich jak ceny, opłaty eksploatacyjne, limity wydobycia i zyski. Jej celem jest ujednolicenie polityki w dziedzinie produkcji i zbytu ropy naftowej.
Ma ona także zabezpieczać interesy producentów. Prowadzi badania w zakresie wykorzystania energii i perspektyw przemysłu petrochemicznego.
W wyniku kryzysu naftowego w latach 1973-1974 pozycja organizacji ogromnie wzrosła. W 1973 podwyższano wielokrotnie cenę ropy, a państwa członkowskie osiągnęły ogromne dochody stawiające je w rzędzie najbogatszych na świecie. Skutkiem tego był gwałtowny wzrost kosztów utrzymania w wysoko rozwiniętych państwach zachodnich i polityka oszczędnościowa w tych państwach.
Złagodzeniem sytuacji był fakt, że poza organizacją pozostawał jeden z największych producentów ropy - Meksyk.
Spadek znaczenia OPEC wynikał także z konfliktów wojennych pomiędzy państwami członkowskimi (wojna iracko-irańska, wojna w Zatoce Perskiej).
Znaczenie OPEC jest w dalszym ciągu duże, ale pozycja innych eksporterów, np. Rosji, wzrosła.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz